umieszczono w cegielni, która nie miała ścian, tylko sam dach. Pod dach podchodziły szyny kolejowe. W cegielni nikt nie pracował. Siedzieliśmy i czekali. Kwietniowe noce były chłodne, ale babcia i mama umiały nas otulić. Nie brakowało palenisk i pieców, więc matki ciągle coś gotowały. Na teraz i na drogę. Mama nagotowała wiele słoików mleka zgęszczonego z cukrem. Nie mieliśmy apetytu. Nie wiedzieliśmy, co nas czeka. Już dawno ludzie mówili, że Niemcy wywożą Żydów gdzieś daleko i topią w rzekach. Baliśmy się mówić na ten temat.<br><br>"Nasze życie trwa tylko jeden dzień, żyjemy tylko dziś, kto wie, co nas czeka, do czego