wdzięku, odznaczała się wielkimi zaletami towarzyskimi, m.in. była świetną organizatorką zabaw i gier towarzyskich, zwłaszcza t.z.w. "żywych obrazów". Polegały one na czymś w rodzaju statycznego niemego teatru. Uczestnicy przebierali się w odpowiednio zaimprowizowane kostiumy i zastygali w grupy, wyobrażające sceny z historii, lub literatury. Po odniesieniu sukcesu, nagradzanego sutymi oklaskami, i zapadnięciu kurtyny, aktorzy przebierali się do następnego "żywego obrazu", a widownia skracała sobie czas oczekiwania rozmową i poczęstunkiem. Przypuszczam, że panna Władysława szczególnie pięknie w tych obrazach musiała wypadać, czy to jako Wanda, "co nie chciała Niemca", królowa Jadwiga, zaślubiająca Jagiełłę, czy też jako Lukrecja Borgia, trująca