Niechybnie z kota! - zawrzaśli otaczający kapłana chłopi. - Dziewka miała kota! Czarnego kota! Wszyscy widzieli, że miała! Wszędzie za nią łaził! A gdzie on tera, ów kot? Nie ma go! Znaczy ugotowany! <br>- Ugotowany! Ugotowany na &lt;orig&gt;dekokt&lt;/&gt;! <br>- Prawda! Czarownica ugotowała kota na &lt;orig&gt;dekota&lt;/&gt;!<br>- Nie trza innego dowodu! Do ognia z wiedźmą! A najprzód na męki! Niech wszystko wyzna!<br>- Rrrrwa mać! - zaskrzeczał Feldmarszałek Duda.<br>- Szkoda tego kota - powiedział nagle głośno Percival Schuttenbach. - śadna była bestia, tłuściutka. Futerko lśniące jak antracyt, ślepia niby dwa chryzoberyle, wąsiska długie, a ogon gruby jak zbójecka pała! Kot jak malowanie. Musiał ci on siła myszów zniszczyć!<br>Wieśniacy uciszyli się