przez gąszcze liczb, zręczne unikanie zastawionych pułapek, zmierzanie najkrótszą drogą ku wynikowi, który dawał się jednoznacznie i precyzyjnie określić. Rozwiązywanie zadań miało coś wspólnego z bieganiem i wędrówkami po wewnętrznych korytarzach, pozwalało zapomnieć o sobie i o świecie, Joanna przestawała być Joanną, nawet przy tablicy jej głos po pierwszej chwili napięcia odzyskiwał naturalne brzmienie, a ręka śmiało kreśliła strzeliste cyfry. I chyba nic nie mogło się równać z przyjemną ekscytacją, jaka towarzyszyła sprawdzaniu zgodności otrzymanego rozwiązania z wynikiem podanym na końcu podręcznika, i z dreszczem rozkoszy, który przebiegał jej po plecach za każdym razem, gdy liczby te okazywały się identyczne. <br><br>- Spójrz