wobec zagranicy kulturalnych osiągnięć kraju". Zaczyna się to już w dobie renesansu, którego dziejopisarstwo podkreśla wartość prac o historii Polski jako pomników wielkości narodu <page nr=73> oraz niezbędnego elementu jego pamięci. Za służbę państwu i jego obywatelom uważał swą działalność pisarską Andrzej Frycz Modrzewski i trudno przypuszczać, aby miał na względzie wyłącznie "naród szlachecki". Podobnie i inny mieszczanin, Szymon Marycjusz z Pilzna, przemawiał także w imieniu plebejuszów, pisząc, że czuje się w obowiązku odpłacenia twórczością "ojczyźnie, która wątłe nasze ciała po urodzeniu przyjmuje, pieści i żywi (...), a wreszcie obsypuje nas nagrodami". Literaturę oraz twórczość naukową traktowano więc jako służbę społeczną dla Rzeczypospolitej, podkreślając