Krew spod hełmu zalewa mu oczy. Zdaje mu się, że cały świat jest czerwony, że płonie niby rozpalony stos. Tarcza pękła pod ciosem jednego z Rzymian. Kastor walczy bez osłony, narażony na ciosy ze wszystkich stron. Końce wrogich mieczów jak dokuczliwe osy kłują nie osłonięte ramiona. Spragniona wody ziemia apulijska nasiąka żyzną krwią.<br>Przed Kaliasem przerzedziły się szeregi. Oto już jest przy ukochanym wodzu. Spartakus jeszcze walczy. Kalias zapomina o sobie, o czyhającej zewsząd śmierci, pragnie tylko jednego - odtrącić jak najwięcej mieczów skierowanych w pierś Spartaka. Oto i Kastor pada. Legionista, który zadał mu śmiertelną ranę, schyla się, by dosięgnąć Spartaka