proboszcz chyba nie zapomni o posiłku. Naduta. <br>- Danke... - Zamiast usiąść, podszedł do okna. <br>A tu głosy na korytarzu. Wesołe. O, teraz śmiech żeński. Proboszcz wszedł, jeszcze różowy od tamtych perlistości, którymi obsypała go Zofia. Usadowił się w swym masywnym krześle, na koniec potrząsnął wesoło głową na znak przywitania. <br>- Nalegała nasza nauczycielka, żebym posłuchał śpiewu bachorów... będą w czasie mszy świętej... Nawet ładnie to wychodzi. <br>Hans jakoś nieoczekiwanie: <br>- To te dzieciaki jeszcze w wieku przednarkomańskim? <br>I czuje pod czołem żal rosnący, że pozwolił słowom na taki wyskok. "To ta minoderyjność mnie tak wkurza". Proboszcz nie tyle zaskoczony, co smutny. Jakby mu Hans