widzieć, by zapamiętać na długo. Był bardzo piękny i tak miły! Zdaje mi się nawet, że zrobiłem kiedyś szkic jego głowy. Wiesz co, Gabrielo? Poszukaj między szkicami w najniższej szufladzie.<br>Hubert stanął za plecami klęczącej na ziemi Gabi i ponad jej głową patrzył na rysunki, które przeglądała w szufladzie. Gabi naumyślnie szukała bardzo wolno, by, korzystając z okazji, przejrzeć szkice ojca. <br>Hubert miał wrażenie, że to żywi ludzie patrzą na niego z głębi tej szuflady. <br>Na chwilę i on, i Gabi zapomnieli o obecności ojca w pokoju, tak im się te wszystkie głowy, delikatnymi liniami kreślone, wydały ważne i zajmujące. <br>A