zawodową. Rodzina i przyjaciele schodzą na dalszy plan, wszelkie kontakty towarzyskie zostają ograniczone do minimum. Praca staje się substytutem życia osobistego, jedynym miejscem, w którym realizujemy swoje ambicje.<br>&lt;orig&gt;Pracoholikami&lt;/&gt; nie czyni nas zatem fakt, że poświęcamy dużo czasu swojej pracy. Uzależnienie zaczyna się dopiero wtedy, gdy zachwiane zostają proporcje pomiędzy nią a czasem wolnym. <br>- &lt;orig&gt;Pracoholik&lt;/&gt; nie potrafi odpoczywać po osiągnięciu wyznaczonego celu. Natychmiast szuka sobie nowych zadań, ponieważ boi się sytuacji, w której nie ma nic do zrobienia. Praca nie jest dla niego pasją, spełnieniem, lecz ucieczką przed samotnością - zauważa psychoanalityk Katarzyna Walewska. <br>Ucieczka ta często przybiera formy chorobliwego przywiązania do firmy