Jak mi nie wierzysz, spójrz w lustro. <br>Ewelina skapitulowała. Kiedy odezwał się dzwonek przy drzwiach, ukryła się gabinecie, który sąsiadował z salonem. Miała nadzieję, że usłyszy, co tamci między sobą mówią. Hanka poszła otworzyć, a ona stanęła pod ścianą obok biblioteki zawalonej książkami. Jakoś nigdy nie sięgnęła po żadną z nich. Źle się czuła w tym obcym mieszkaniu. Tadeusz niczego jej właściwie nie powiedział o gospodarzu domu. Stwierdził tylko, że to druh jego młodości, który z pewnych względów unika Warszawy. Nie wiedziała nawet, jak ten "druh" Tadeusza wygląda. Na biurku w gabinecie stało zdjęcie młodej, uśmiechniętej kobiety, zapewne jego żony, na ścianach