Och, oczywiście chciałabym mieć dom. I ciebie w naszym domu. Ale przecież to są marzenia. A rzeczywistość to wspólna ziemianka albo wspólny barak. Kilof i łopata. Czterysta gramów chleba dziennie. I wojna, której końca nie widać. Wolę nie marzyć o naszym domu. Jestem przesądna. A poza tym nie spodziewam się niczego dobrego w najbliższej przyszłości. Jeśli chcesz wiedzieć, to wciąż się lękam, że może być gorzej, niż jest w tej chwili. Ale dopóki jesteś ze mną, potrafię być szczęśliwa wbrew wszystkiemu. W tym cała pociecha.<br>- Bo i nic nas nie rozdzieli! Pamiętasz, jak było ciężko, kiedy zwieźli nas do sioła? Obcy kraj