żyć tak, jakby była dalej częścią rodziny, rzeczywistej, nie abstrakcyjnej.<br>W nieunikniony jednak sposób, na skutek postępującej starości, coraz bardziej się oddalała, ściślej mówiąc, oddalało się od niej życie, a z nim reszta rodziny, nie pomagały już okulary w rogowej oprawie, aparaty słuchowe, oddalając się coraz bardziej, zbliżała się do niczyjego pokoju, coraz częściej niby przypadkiem temat niczyjego pokoju pojawiał się w rozmowach, kłótniach, marzeniach sennych tudzież na jawie, z zazdrością i tęsknotą spoglądała w kierunku zapomnianej części domu, starego, zwichrowanego okna. <br>Zofia w końcu postawiła na swoim i do zagrzybionego, zawilgoconego pokoju wprowadziła się z kilkoma przedmiotami, które jeszcze posiadała