człowieka, ale też dla wyznawanych przez niego wartości. I na prawicy, i na lewicy (nawiasem mówiąc, granice między tymi obozami są co najmniej w europejskich krajach Zachodu coraz bardziej umowne) panuje przekonanie, że to dobrze, iż ów przeciwnik (co znamienne, teraz już częściej nazywany "partnerem") istnieje. Że odwołując się do nieco innych segmentów społeczeństwa, realizując nieco inny program, współtworzy on ważną część politycznego &lt;foreign&gt;equilibrium&lt;/&gt; demokracji. Banalne byłoby rozpisywanie się o tym, że w Polsce jest zupełnie inaczej.<br><br> Na Zachodzie demokratyczna gra sił parlamentarnych praktycznie zlikwidowała zjawisko chęci definitywnego zniszczenia przeciwnika politycznego. Natomiast w Polsce &lt;orig&gt;niekoniunkturalna&lt;/&gt; część prawicy nie ukrywa dążenia do