Nie wolno mi tędy przełazić, bo jestem niezdarą, na pewno spadnę i wrócę na obiad pokiereszowana. A przecież muszę choćby przez chwilę pobyć tam, gdzie snują się po wodzie tęczujące smugi oleju i smarów z apretury, a w niebo uderza swojski smród nafty i dziegciu. Nikt nie zobaczy co taka niedojda robi za szopami z żelastwem i skrzyniami pełnymi szyszkowych szczotek do drapania sukna. Więc wdrapuję się na skośny dach drewnianej wiaty, okrakiem siadam na czarnym płocie i włażę na usłużny konar wierzby płaczącej, co pochyla się nisko nad rzeką, roztaczającą pawie ogony tłustych plam. Pawie oka mrugają do mnie złotymi