ona umierała? Byłam za mała, żeby cokolwiek rozumieć. Powiedzieli, że wyjechała daleko, i ja gniewałam się, że mnie zostawiła, że nie zabrała mnie z sobą. Nie mogłam pojąć, że mamusia, moja mamusia mogła być taka niedobra! Dopiero w trzy lata po śmierci zaprowadzili mnie na jej grób.<br>Teraz pójdę do niej. Żebym chociaż mogła w to wierzyć, że gdzieś tam jest jej cząstka. Ale - nie. Pustka. Wielkie nic. Ziemia i robaki. Nawóz. Ona istnieje tylko w mojej pamięci. <br>Mamusia - dziecko, mała dziewczynka z warkoczykami - trudno to sobie wyobrazić! Potem dziewczyna jak ja - to już łatwiej. Potem - moja mamusia. A potem - nic. <br><br>Jak