dziwnego? - wygłaszała. Mają pięknego ojca, więc nie są brzydkie. Cóż dziwnego? Człowiek utalentowany i wykształcony, trudno, żeby nie odnosił sukcesów. <br>Czyniła tak "od uroku". <br>Jeżeli gość był postacią ważną, Róża uśmiechała się doń w ten swój ugrzeczniony, błyszczący, nieosobisty sposób, który ponad głowę "figury" miał na względzie jej mocodawcę - ukrytą, nieludzką potęgę. Pod adresem tej to potęgi Róża składała oficjalny raport. <br>- Mój syn - mawiała - nie do takich tylko zadań, jakie mu powierzono jest kwalifikowany. I on nie to jeszcze potrafi! Moi przodkowie i po mieczu, i po kądzieli robili zawsze rzeczy ponad możność motłochu. Nie broszurki pisali, nie rzepę sadzili, nie