a może i miłości. Teraz jednak czaiły się zniecierpliwione i rozgniewane, bliskie nienawiści i buntu przeciw sobie. Julia wysunęła język, oblizując spierzchnięte wargi. Źrenice Iw zwęziły się, twarz jakby skurczyła, zbladła, stężała.<br> - Prawda jest taka, że jesteś małą, głupią dziwką, która każdemu mężczyźnie natychmiast rozpięłaby rozporek - mówiła Julia. - Ty masz nienormalny popęd płciowy... Powinnaś się leczyć.<br> - Odziedziczyłam to po tobie - odparła Iw. - Myślisz, że nie wiem, jak zdradzałaś ojca, z kim tylko mogłaś... Ciągle chorowałaś przez te skrobanki.<br> - Ty mała suczko! - wycedziła przez zęby Julia. - A twoje skrobanki? Pilnuj siebie...<br> - To przecież ty prowadzałaś mnie do lekarzy... To ty kazałaś mi