Presente", co oznaczało wzięcie na siebie obowiązków sprzeciwu wobec opinii publicznej zdominowanej przez komunistów i ich sympatyków.<br> Ignazio Silone, kiedyś komunista i delegat do Kominternu, wyniesiony przez polityczną "windę" na szczyty sławy za swoją powieść Fontamara, z powodów moralnych zerwał z komunizmem, w pełni świadomy, co to oznacza: jego nazwisko, nieobecne w faszystowskich Włoszech, przestało istnieć w antyfaszystowskiej prasie, i później, po upadku faszyzmu, kiedy redagował z Chiaromontem "Tempo Presente", dla szerszej publiczności nie istniało. Nicola i Silone reprezentowali dla mnie bezkompromisową prawość motywów. Byli największymi Włochami, jakich spotkałem.<br><br>&lt;tit&gt;Congr`es pour la Liberté de la Culture.&lt;/&gt; Mógłbym całą książkę o