poruszające opinię.<br>W swej postawie i metodzie krytycznej łączył Feldman najróżniejsze orientacje: psychologistyczną, socjologiczną i impresjonistyczną. Główne źródło wszelkiej twórczości artystycznej widział w osobowości autora, w jego psychice, w wyobraźni, w temperamencie. Wniknięcie w tę osobowość miało dać krytykowi klucz do rozpoznania i zrozumienia danej twórczości w jej jedynym i niepowtarzalnym wyrazie. Samą czynność i postępowanie krytyczne wyobrażał sobie jako operację wielofazową, rozwijającą się w kolejnych etapach: orientacyjnego objęcia dzieła w pierwszym całościowym oglądzie, dokładnego, precyzyjnego opisu analitycznego najdrobniejszych elementów przedmiotu za pomocą zabiegów przypominających swoją dokładnością procedurę postępowania naukowego, wreszcie intuicyjnego wczucia się w te własności rozpatrywanego utworu, które wymykają