tzw. socjalizmu rynkowego związane z nazwiskami Dickinsona, Taylora i Langego. Wprawdzie zachodni kontynuatorzy tej tradycji, oferując coraz bardziej wymyślne rozwiązania, próbowali wpłynąć na postkomunistyczne dyskusje, ale bez rezultatu. Miraże socjalizmu rynkowego nie znalazły większego oddźwięku. Uważam to za objaw zdrowego rozsądku.<br>Z jednej strony, pomysły socjalistów rynkowych opierają się na nierealistycznych założeniach; próba wprowadzenia ich w życie skończyłaby się z pewnością rozczarowaniem. W dodatku, w odróżnieniu od haseł o rzekomych błogosławieństwach planowania, zawiłym schematom socjalizmu rynkowego całkowicie brak atrakcyjności politycznej. Trudno wyobrazić sobie entuzjazm wyborców - pomijając rewolucyjne tłumy - dla zalet biurokratycznego &lt;hi&gt;tâtonnement&lt;/&gt;. Pod tym względem, uproszczenia marksizmu-lenizmu miały zdecydowaną przewagę