noszono w epoce <orig>przedpiżamowej</>, szedłem jak widmo, jak lunatyk. Zachowywałem się z ostrożnością myszy, ale i mysz zawsze zdradzi się jakimś szelestem. A tu każdy krok groził niebezpieczeństwem. Pod nogami popiskiwały domowe skrzaty, ukrywające się w szparach rozluźnionych klocków parkietu. No i drzwi! Trzeba było brać je bezszumnym szturmem, ponieważ nieśmiałe ich uchylanie wyzwalało piszczałki w nie naoliwionych zawiasach lub nieprzyjazne charczenie basu z zadyszką. Skradając się przedzierałem się przez wzorzysty las cieni zaplątanych w tiulowych zasłonach na oknach. A mimo wszystko szedłem. Szedłem z sercem tłukącym się jak ptak w klatce. Jak było z młodym werończykiem, kiedy skradał się pod