pędzić drogą na koniu i czuć na twarzy pachnący wiatr poranny. <br>Nagle jeździec przyspieszył biegu i z daleka już grożąc pięścią wołał: <br>- Nie daj, nie daj! <br>Henrysia osłupiała - jeździec zaś pędził wprost na krowy i dopadłszy, począł je zganiać na drogę, klnąc i grożąc. <br>Tak zdecydowanie wrogie w stosunku do niewinnych krów stanowisko oburzyło Henrysię. <br>Zerwała się z trawy i podbiegłszy do rozzłoszczonego pana zapytała grzecznie, ale surowo: <br>- Proszę pana, dlaczego pan niepokoi moje krowy? <br>- Co takiego? <br>- Pytam, dlaczego pan spędza moje krowy z łąki? <br>- Twoje? To są twoje krowy? - zapytał groźnie młody pan. <br>- Nie moje właściwie, ale ja je pasę