hołdowało literaturoznawstwo pretendujące do naukowego obiektywizmu: <br>&lt;gap&gt;<br> Respektująca założenia strukturalizmu krytyka "literaturocentryczna" nie dysponowała dobrym językiem do opisu zmiany, jaka dokonywała się po roku 1975 (zresztą strukturalizm nigdy nie miał dobrego języka dla opisu mechanizmu historycznoliterackiej zmiany); potrafiła odróżnić to, co nowatorskie i "dobrze napisane" od tego, co epigońskie i napisane niezdarnie - nie były to jednak jedyne i najważniejsze kryteria, jakimi kierowali się czytelnicy. Jedną z bardziej udanych prób rozwiązania tej trudności i jednoczesnego wyjścia naprzeciw nowym oczekiwaniom, była dwuczęściowa książka Edwarda Balcerzana Poezja polska w latach 1939-1965, gdzie zaprezentowana została próba lektury tekstów z punktu widzenia ich odbiorców, ogląd dramatu