chwilę, czując jak odpływa ode mnie wszystko to, czym się w życiu cieszyłem, co wydawało się dla mnie najważniejsze. Powiedziałem cicho:<br>- Mamy zabić to dziecko? Chcesz, żebym ja o tym zadecydował?<br>Oczy uciekły jej do góry, ręce ześlizgnęły się z oparcia fotela. Chciała wstać, ale nie zdążyła. Jakoś tak ciężko, niezgrabnie upadła na bok, tuż obok mnie. Zerwałem się, żeby ją złapać, ale nie zdążyłem, przewracając po drodze taboret ze szklanką zimnej herbaty. Z kuchni dobiegł rumor, matka Magdy wbiegła do pokoju, przerażonym wzrokiem ogarniając zemdloną córkę na podłodze, przewrócony taboret i rozbitą szklankę. Podniosłem Magdę i położyłem na łóżku. Otworzyła