latach, gdy doktryna panowała niepodzielnie, ale jeszcze nie dysponowała pełnym zestawem lektur i podręczników pisanych w jej duchu, nie można więc było odwołać się z całkowitym zaufaniem do tekstów już drukowanych. W takich okolicznościach żywe sławo okazywało się wierniejsze dogmatom. Czulej zresztą reagowało na najświeższe dyrektywy (Doktryna była bowiem zarówno niezmienna jak i "wiecznie żywa" czyli zależna od każdorazowych instrukcji ośrodka władzy). Przynajmniej w dydaktyce uniwersyteckiej, gdy wciąż okazywało się, że już wydrukowane teksty po niedługim czasie niebezpiecznie odchylają się w tę lub tamtą stronę wymagając potępienia lub ustnego uzupełnienia... Student musiał więc podlegać nie tylko intelektualnej nieustannej inwigilacji ze strony