się z budy i uskoczył w bok, lecz usłyszawszy wysoki, nagły skowyt psów, znieruchomiał. Czuł, jak w nim serce omdlewa. Zaciął zęby i czekał, blady, z grubymi kroplami potu na czole. Osłabnął tak, że już by ,nie mógł uczynić kroku: trwoga podstępnie podpełznąwszy chwyciła go za gardło, w którym poczuł nieznośną, dręczącą, drewnianą suchość.<br>- Co się tu dzieje? - spytał cichym głosem chudy człowiek, podobny do śmierci.<br>- Nic nadzwyczajnego! - odrzekł pogromca psów. - Ten przyjemny młodzieniec spał w budzie i psy go wytropiły.<br>- I nas zbudziły. Niech młodzieniec idzie do stu diabłów, a my chodźmy spać.<br>- Za pozwoleniem! - zakrzyknął z radością fałszywy malarz