trzecie, monotonię stylu, spowodowaną przede wszystkim przez sztywność reguł nie dopuszczających do wprowadzenia pierwiastka komicznego, który by urozmaicał tragedię. (To już wyraźny refleks dyskusji toczonych w kręgu jenajskim).<br>Po czwarte wreszcie, osobliwa istota francuskiej tragedii tkwi według Schlegla nie tylko w formie zewnętrznej, prowadzącej do ocalenia reguły jedności kosztem narzucenia nieznośnej w teatrze monotonii stylu i metrum; ważniejsze jeszcze jest to, że Francuzi fatalnie kształtują tekst: ośrodkiem tragedii czynią najczęściej niemiłą sytuację, która wynika nie tylko z okoliczności, lecz wspiera się także na ohydzie odrażających, złośliwych i szyderczych charakterów - wszystko to współtworzy całość, na którą przykro patrzeć.<br>Jednym słowem - twierdził Fryderyk