rozpoznawalnego zapisu kopalnego współwystępowały ze sobą gąbki, których poprzeczne i podłużne elementy sieci formowały osobne jednoosiowe igły, oraz gąbki, których pojedyncze igły miały dwie osie (a więc cztery promienie). Pojawiły się też igły trójosiowe z pięcioma i sześcioma promieniami. Różnorodność form trójosiowych igieł osiągnęła do końca kambru zdumiewającą różnorodność, która nigdy później się już nie powtórzyła (również w odniesieniu do liczby promieni). Krzemionkowy szkielet rozrastał się bowiem w trakcie ewolucji w głąb ciała, formując zwarte rusztowanie, podobnie jak <br>&lt;page nr=141&gt;<br>&lt;gap&gt;<br>w przebiegu ewolucji archeocjatów. Niewątpliwie w obydwóch grupach rezultat był ten sam: osiadłe gąbki stawały się coraz mniej apetyczne.<br>W szkielecie najpierwotniejszych gąbek