wzruszony i dumny czekał już na dole.<br>Czas zakreślił pełne koło i to ja, wpatrując się w postać ojca za szybą, stawałem się świadkiem jego powrotu do zdrowia, chociaż życie, które niemal w cudowny sposób otrzymywał, trudno byłoby nazwać w pełni wartościowym. Ojciec jednak urodził się powtórnie, co do tego nikt z nas nie miał wątpliwości. <br>Nigdy o oknie nie zapominał i zawsze punkt ósma wyczekiwał mojego nadejścia. Podnosił wówczas lewą dłoń na wysokość czoła i pozdrawiał mnie jak papież wielomilionowy tłum pielgrzymów.<br>Wydłużało to niezmiernie moją drogę do szkoły, bo zamiast skręcić z cmentarza ulicą Lwowską do budynku Policealnego Studium