się już do Wołgi. Kiedy tak patrzę w gwiazdy, tam na zachód, to widzi mi się, że już lecą. O! O tam!... Nie daj Boh... Nie daj Boh...<br>Odszedł mrucząc pod nosem. Był to małomówny starzyk, który do nikogo się nie odzywał. Okazało się, że nosił w sobie trwogę, jakiej nikt nie przeczuwał, tak jak on samotną nocą zapatrzony w dalekie niebo nad horyzontem. Czatował jak bezbronny żołnierz, kiedy z pyłu gwiazd wyłoni się niechybna śmierć. Niczyja wyobraźnia nie pracowała tak gorączkowo. W głębi kazachstańskiego stepu, która innym dawała łagodne poczucie bezpieczeństwa, starzyk przecierał zmęczone oczy i wpatrywał się w zachodni