Widok jego pochylonej nad kierownicą twarzy towarzyszy Małgorzacie aż do piątego czy szóstego piętra.<br>J est zmęczona, senna, przemarznięta.<br>Przyrządza sobie lekką kolację, zje ją w gorącej kąpieli.<br>Wędrując w stronę rozścielonego tapczana mija wbudowane w ścianę korytarzyka duże lustro.<br>Przystaje, zapala wszystkie światła.<br>Po raz pierwszy od bardzo wielu nocy i dni zatrzymuje się przed taflą kryształowego szkła.<br>Przygląda się sobie z uwagą. Ja również.<br>Niestety - ów biały akt budzi we mnie tym razem odruch ubolewania, współczucia nawet.<br>Małgorzata parska w końcu niewesołym śmiechem.<br>Oboje jesteśmy zatroskani.<br>Małgorzata powtarza wreszcie na głos nasze wspólne myśli: - Tak nie można dłużej, Małgorzatko