Zaprawdę, proroctwo to spełniło się co do joty! <br>Poprzedzającą Gamajuna, pełną rezygnacji Pieśń Ofelii przenika smutek obłąkanej dziewczyny: &lt;q&gt;"Nie wróci rycerz kochany, cały odziany w srebro"&lt;/&gt;. Minęła bezpowrotnie epoka, odeszli ludzie, którzy ją tworzyli... Dwie kolejne pieśni to liryczne wspomnienie miłości (&lt;q&gt;"Byliśmy razem, pamiętam... noc się chmurzyła, skrzypce grały"&lt;/&gt;) i nokturn-passacaglia (&lt;q&gt;"Miasto śpi, spowite mgłą"&lt;/&gt;). Pieśń piąta, zatytułowana przez Szostakowicza Burza, daje upust utajonym, nagromadzonym uprzednio emocjom i poczuciu bezsilności wobec ślepego żywiołu (&lt;q&gt;"O, jak szaleńczo za oknem wścieka się, miota zła burza"&lt;/&gt;). Wiatr, który mierzwił włosy Wasniecowowskiego Gamajuna, przerodził się tutaj w niszczycielski huragan... Pieśń następna - zastygła w poburzowej