Zaciągając się, pomyślał, że powinien wrócić do pomysłu dotyczącego grobu, własnego grobu. To było na początku tej jesieni, przyszły gęste mgły i słota. Liście leciały z drzew jak opętane. Drzewa wyłysiały z dnia na dzień, park wyglądał jak teatralna dekoracja. Przyszło mu do głowy - niech go pochowają w parku, na nordycki sposób, pod jesionem, w starej ciszy. Żeby liście opadały swobodnie, jak im wiatr każe. Jednako, na inne liście, na ścieżki, trawniki i na jego grób. Pragnął być z naturą, tak jak doskonale jest z nią każdy kamień, byle kępa brzeziny, kruchy trop wiewiórki czy niebieski zawiew od kartofliska. Raz na