gazowej, to jeszcze jeden etap w dziejach Oświęcimia.<br>Oprócz koloru winkla i litery znakami, które określały kategorie więźniów, były jeszcze oznaczenia indywidualne: tatuowane numery. Tatuaż umożliwiał identyfikację tych, których należało skreślić z ewidencji. Skreślić bez pomyłek, nieuniknionych w sytuacjach, w których nawet niemiecki porządek nie mógł sprostać statystyce śmierci. Więźniów numerowano tatuażem na lewej ręce w takiej kolejności, w jakiej przybywali do Oświęcimia. Kolejność więźniów z tego samego transportu wyznaczał najczęściej porządek alfabetyczny. Więźniom pochodzenia żydowskiego pod numerem tatuowano dodatkowo znak trójkąta.<br>Te indywidualne wizytówki pozwalały rozpoznawać się więźniom z tego samego transportu. Wiedza o numerach pozwalała na rozpoznawanie więźniów z