a,sa,d klasyczną lub metodę Beukena. Znacznie dokładniejszą wydaje się być metoda numeryczna. Metoda klasyczna polega na określeniu różnicy pomiędzy całkowitym poborem energii w czasie &lt;orig&gt;rozgrzewu&lt;/&gt; członu grzejnego do stanu cieplnie ustalonego E i energią strat cieplnych E. Pomiar energii pobranej nie p sprawia kłopotu, zwłaszcza gdy posłużyć się numeryczną metodą określania teoretycznego czasu &lt;orig&gt;rozgrzewu&lt;/&gt;. Energię strat cieplnych w czasie &lt;orig&gt;rozgrzewu&lt;/&gt; określa się przy założeniu, że średnia moc strat cieplnych w danej chwili P(\7t) jest proporcjonalna do różnicy między średnią temperaturą powierzchni oddającej ciepło do otoczenia i temperaturą otoczenia [t(\7t)-t] <br>ppo przy czym: F - powierzchnia oddająca ciepło