wzywał pomocy: suną wszyscy, pochyleni, na czworakach. Malutki, za nim trop w trop Jagiełło. Teraz Jerzy odbezpiecza ciężki obronny granat sowiecki (jest ich nareszcie dosyć) i kurczowo zaciska palce na chropowatej powierzchni. Wstrzymuje się, by nie rzucić go na oślep w ciemności stryszku, nim skoczy sam w nieznane. Ale a nuż obrońcy zostawili górę nie bronioną, nie wolno ich alarmować. Palcami wyczuwa każdy garb, każde nacięcie metalu. Ściska obły kształt, jakby zaciskiem palców ratował cały świat od rozpadu. Skacze. Cisza.<br>- Za mną! - szeptem. - Już są wszyscy.<br>- Latarka!<br>Smużka wątłego światła odnajduje drzwi od strychu. Są we wnętrzu niemieckiej fortecy, która niemal