poddane radykalnej formalizacji. Egzystencją nie jest już żadne Selbst stojące poza codziennym doświadczeniem jako tajemniczy punkt wewnętrznej &lt;page nr=194&gt; <br>szczerości i mroczny początek tworzenia siebie, ewentualnie także obszar tożsamości mnie ze mną. Egzystencją jest współdana wraz z każdym z egzystencjałów ich podstawowa struktura formalna. Egzystencja poza tym jest niczym. O tyle zaś, o ile jest, jest po prostu szczególnym przypadkiem formy znamionującej procesy. To egzystencja przeinacza człowieka w pieśń.<br>Pozostaje jednak problem. Według niektórych komentatorów egzystencja u Heideggera to, ni mniej ni więcej, tylko jakaś szczególnie rozumiana nicość. U Maxa Müllera czytamy np.: &lt;q&gt;"jest to zupełna próżnia człowieka w stronę bytu, a zatem jego