mego wysiłku. Wiedziałem przecież, że los pozostawi mnie tak długo w spokoju, dopóki nie będę próbował się w jakiś sposób efektownie wychylić. Jak kiedyś praca w niemieckiej fabryce, tak obecnie mój pobyt na wsi wcale go nie interesował; gardził widać tanimi chwytami, jak wplątanie mej ręki w tryby maszyny czy obcięcie mi ucha kosą. Co innego, gdybym próbował przyłączyć się do powstania! Nie mogłem mu dać tej szansy. W ten sposób, ciągle walcząc ze sobą, doczekałem nie tylko upadku powstania i fali wysiedleńców z Warszawy, ale i Armii Czerwonej, która przyszła niespodziewanie któregoś dnia styczniowego. Nie mogłem już dłużej siedzieć u