Istniała jednak wspólnota w ujmowaniu spraw zasadniczych, istniała wspólnota w pewnych manierach pisania. A jej podstawą było traktowanie ekspresji jako punktu wyjścia wszelkiej działalności artystycznej i jej głównej wartości oraz przekonanie, że krytyk winien poznawać dzieło, którym się zajmuje, metodą wczucia, a więc powinien ujawniać własną indywidualność poprzez szczególny typ obcowania z utworem. Empatia - podkreślam raz jeszcze - nie równała się rezygnacji z własnej indywidualności, nie równała się podporządkowaniu jej - dziełu, stanowić miała obcowanie dwu niezależnych i równych sobie podmiotów. Ekspresja i empatia wpływały za zakres i charakter żądań, jakie wobec literatury wysuwano, określały to także, co za Jaussem nazwać można horyzontem