zachować po kryjomu własną tożsamość - to wyjście wybierano najczęściej, ale też było ono najbardziej złudne. Bardziej oczywiste było to, że zajęcie stanowiska jawnie krytycznego było w ogóle wykluczone, chyba że miało się zamiary samobójcze; było też zresztą praktycznie niewykonalne w kraju, w którym rejestrowana była każda maszyna do pisania a obieg pozacenzuralny oczywiście nie istniał. Jeśli nawet czyjaś krytyczna wypowiedź ukazywała się - przeoczona przez czujnego redaktora-cenzora - jakimś cudem w oficjalnym obiegu - następstwem mogła być w najlepszym wypadku (jak demonstruje Manea na przykładzie z własnych doświadczeń w szkicu The History of an Interview) wściekła kampania oszczerstw w oficjalnych środkach przekazu.<br> Czy