się patrzeć na pokój. Nie rozumiała jeszcze niczego, ale czuła jakiś groźny koniec.<br>"Upiłam się, strasznie się upiłam..." - myślała patrząc przez łzy na niewysoką, świeżą mogiłę usypaną widocznie rano przez ludzi z owego śmiesznego konduktu z walizkami.<br>W zbliżającym się mroku rozpalał tam ktoś, bezdomny czy obłąkany, ognisko.<br>Nie, nie obłąkany... Na ramieniu świeżo osadzonego krzyżyka kołysał się przygotowany do gotowania czajnik.<br>"Wody jest w nim mało... - myślała spiesznie Kryska. - Wiatr nim porusza... Trudno o wodę..." - zagadywała w sobie przerażającą potrzebę spojrzenia na Ola. Poczuła się nagle jak człowiek śmiertelnie spragniony, który wie, że już nigdy nie dotknie wargami wody.<br>"Pusty