się z powrotem na poduszkę, wyciągnął równo ręce. Obok była komódka przykryta czystym obrusem, a na niej krucyfiks, lichtarze i miska z wodą. Pokój stał się uroczysty i odświętny. Pani Linsrumowa, zaplótłszy dłonie jak do modlitwy, chodziła nerwowo od drzwi do okna, bojąc się wyjrzeć na dziedziniec. Brudny szyber chmur oblekał wolno całe niebo. Gdzieś z tej ciszy letniego dnia wysupłał się cieniutki głos dzwonka. Pani Linsrumowa rzuciła się do drzwi, uderzając się ramieniem o framugę. Ulicą Stacyjną szedł zamaszystym krokiem ku Dolnym Młynom ksiądz Karszun ubrany w białą komżę, przyciskając na piersiach wiatyk. Podpułkownik Strupel, pełniący obowiązki ministranta, potrząsał gorliwie