byle tylko stąd wyjść! Każdy by na to poszedł i ja sama pewnie też, gdyby nie ten obłędny, dziki, ośli upór, silniejszy ode mnie. Nie wiadomo dlaczego, zawsze lubiłam trudne przedsięwzięcia, a wygrzebanie się samodzielnie z tego grobowca biło wszelkie rekordy. Mogło mi dostarczyć satysfakcji moralnej do końca życia.<br>Ponuro obliczałam sobie, że siedzę tu już przeszło trzy i pół miesiąca. Całe szczęście, że prowadziłam kalendarz, bo inaczej gotowa byłabym przysięgać, że ten pobyt w kazamatach trwa nie tylko całe lata, ale wręcz całe wieki. Wydawało mi się, że wylądowałam na skalistym, bretońskim wybrzeżu w zeszłym stuleciu. Podróż przez Atlantyk, olbrzymia