chciała do mnie mówić. <br>Nazajutrz zaprowadzili mnie na Powązki. Od bramy cmentarnej droga długa - a jeszcze za krótka. Może to nieprawda? <br>Wreszcie jej grób. Nie mogłam uwierzyć, że jest tu, w głębi ziemi. Stałam z bukiecikiem niezapominajek i wlepiłam oczy w niebo między drzewami. Tam jej szukałam. "Mamusiu, Mamusieńko na obłoku, gdzie jesteś, daj mi znak, odezwij się, co się z tobą stało?" Czytam obojętne litery: "Zmarła..." "Żyła..." <br><br>"Żyła"... Więc nie żyje? A gdzie jest? Gdzie jest? Czy mnie widzi? <br>I nagle... Sto razy już może byłam przy tym grobie... I nagle wśród tych kamieni i posągów, aniołów, krzyży, nagich drzew