ze spokojem: nie dziwiły go, czekał na nie zawsze, głęboko przecież - wbrew pozorom - przekonany o własnej nieudolności i o własnej winie. Nie oskarżał nikogo, na krótką chwilę nawet doznawał ulgi: oto brzemię spadło z niezręcznych pleców, oto wolno wreszcie wypocząć na dnie upokorzenia. Wnet jednak zaciskał zęby, dźwigał się i, obłudnie uśmiechnięty, wszczynał pogoń za nową męczarnią.<br>&lt;gap reason="sampling"&gt;<br>- Ach, jesteś nareszcie? Gdzie byłaś tak długo? Jak się czujesz? Bardzo tęskniłem do ciebie. <br>Władysław nie zaniedbał więc i tym razem skrzywić się frasobliwie, witając matkę po kilkudniowej rozłące. Róża nie uniosła głowy: widać było, że czeka na gorące słowa syna, na jego niepokój