której cała sztuka ma polegać na bezustannych przekroczeniach i nadużyciach. Tutaj ja jako warszawiak mam ciekawe anegdotki z życia prywatnego tej dziwacznej humanistki, więc sprzedaję je, kątem oka kontrolując reakcje Sławka, żeby przypadkiem nie przekroczyć jakiejś granicy szczerości. Nie mogę przecież przypaść mu do piersi, zwierzyć się ze wszystkich moich obsesji i marzeń. Tak silnie pragnę, by ktoś całe to liberalne wahanie wyrwał z mojego świata. By go uprościł. Uporządkował. A ja wtedy mógłbym wreszcie stać się sobą. Zająć się tym, do czego zostałem stworzony.<br><br>Jestem zdradzonym sowizdrzałem. Tak, żeby to stwierdzić, wystarczy na mnie popatrzeć. Wystarczy zerknąć na mój spiczasty