intryguje mnie przede wszystkim to, w jaki sposób artystyczny język<br>literatury potrafi oswoić nowe fakty wyobraźni, jak wiersz czy proza filtrują nową rzeczywistość. Mniej interesuje mnie jako czytelnika literatura nostalgii, bo chociaż dostarcza ona ważnych przeżyć głównie w warstwie emocjonalnej, to jednak prędzej czy później prowadzi do zablokowania wyobraźni i obumierania substancji poetyckiej. Ważniejsza i płodniejsza artystycznie (ale i intelektualnie) wydaje mi się ciągle od nowa podejmowana próba uzgodnienia wnętrza człowieka z miejscem które w swym wymiarze fizycznym zostało mu dane jako obszar do zagospodarowania. A więc budowanie substancji poetyckiej z nowego materiału wzruszeń i doznań inspirowanych specyfiką geograficznego i kulturowego