talencie i przenikliwości intelektualnej mogło go zaprowadzić na najwyższe szczeble sztabowe: mając 22 lata awansował już do stopnia podporucznika królewsko-saskiej gwardii, zaś w toku pierwszej wojny światowej był adiutantem pułkowym, szefem kompanii i wreszcie dowódcą batalionu. Wrócił z wojny, jak wielu innych oficerów frontowych, ze śladami ran, bohaterski i obwieszony orderami bojowymi.<br> Nikt jednak z jego kasty nie zamierzał przenikać jego wnętrza i dlatego nikt nie mógł w roku 1928 przewidzieć - poza garstką nowych przyjaciół, którzy mu zaufali i którzy podziwiali przemiany jego myśli - że &lt;name type="person"&gt;von Golssenau&lt;/&gt; przestanie istnieć, zrzuci swoją dawną skórę i przybierze postać &lt;name type="person"&gt;Ludwiga Renna&lt;/&gt;, bohatera swojej