w sferze czysto wewnętrznej świadomości, zdaję się być wolny wolnością doskonałą. Żadna siła zewnętrzna nie jest w stanie naruszyć mojej autonomii. Rozum przynosi mi obrazy świata, ale nikt i nic nie może zmusić mnie do wypowiedzenia twierdzenia. Jak bardzo suwerenne jest to "mogę", informuje mnie wątpienie. Rozum ze wszystkimi swymi oczywistościami okazał się bezsilny wobec decyzji podjętej w wolny sposób. Także naturalne dla woli dążenie do dobra nie narusza tej autonomii. Wygląda tak, jakby nie wola była władzą rządzącą wolnością, ale jakby wolność była "władzą" rządzącą wolą. Inaczej mówiąc: to nie wola jest wolna, lecz wolność jest "wolitywna".<br>Konsekwencje tak zarysowanego