w stodole, woda musiała pochodzić z kranu u Rumiankiewiczów; wojsko utrzymywało przecież swój kordon wokół anomalii. <br>Interes szedł tak dobrze, że Tola zaczęła myśleć na głos o zorganizowaniu płatnych audiencji, na których dziadek błogosławiłby publikę. Wyliczyła, że w domu zmieściłoby się do pięćdziesięciu osób; dwie imprezy tygodniowo po dwadzieścia złotych od łebka dawałyby oszałamiającą sumę czterech tysięcy złotych miesięcznie. A przecież dziadek mógłby też przyjmować chętnych indywidualnie, po stówie od wizyty albo nawet lepiej. Gość w Białymstoku, który leczył pary na oziębłość, pozwalając dotykać swojej nadnaturalnie wielkiej męskości, brał po dwieście, a trzeba było się zapisywać na tygodnie naprzód. Do tego dochodziłaby